بهترین کاری که من ( و امثال من) میتونن برای جامعه انجام بدن اینه که وارد روابط رمانتیک نشن.
و این اصلا و ابدا به معنی تنها شدن نیست.
تنهایی در هر صورت مثل رعد و برق یه روز میزنه همه چی رو دود میکنه. تنهایی خره! تنهایی بده! تنهایی جیزه. تنهایی کشنده اس. تنهایی دیوانه کننده اس. تنهایی احساسات آدم رو دچار انحراف میکنه. تنهایی روح آدم رو بیمار میکنه. رفتار آدم رو از تعادل خارج میکنه. ثبات رفتاری ، گفتاری و عملکردی رو از آدم میگیره. نحوه درست فکر کردن رو از آدم میگیره و همه اینها به فروپاشی شخص منجر میشه. مسلما رشدی در کار نیست
یک مشکل بسیار بزرگ وجود داره. این یک مساله ریاضی خیلی پیچیده است. چطور بدون اینکه ازدواج کنیم، با هیچ دختری تحت هیچ عنوانی اعم از رابطه جدی یا دوستانه یا اجتماعی نباشیم و همزمان هم احساس خلاء تنهایی نداشته باشیم؟
این سوال جواب ساده ای داره که عمل کردن بهش بسیار بسیار سخته.
اما خوبیش اینه که لااقل بی جواب نیست.
درباره این سایت